Geschreven door Pieter
Op 17 mei was het eindelijk
zover, de wisuda (graduation). De eerste 52 studenten in de geschiedenis van
STKIP studeerden af. Een groot deel van hen had geruime tijd geleden al hun
studie afgerond, maar doordat de accreditatie van STKIP pas afgelopen februari
rond was, konden de studenten hun diploma nog niet in ontvangst nemen. Een
mijlpaal dus. Ook voor de ouders en familie van de studenten uit de kampung
voor wie het behalen van een Bachelor-diploma soms bijna gelijk staat aan de
status van halfgod.
De hele organisatie van de dag
verliep natuurlijk zoals dat hier gaat: veel gepraat en gediscussieer vooraf,
een ogenschijnlijk organisatorische chaos, uitstellen en vooruitschuiven van
allerlei dingen die allang geregeld hadden moeten zijn met als gevolg dat er de
laatste dagen voor de wisuda tot midden in de nacht werd doorgewerkt om een
podium op te bouwen, de zaal te versieren, stoelen te regelen, programma’s te
printen enz. Kortom, beter iets om je als Nederlander niet mee te bemoeien.
De voorbereidingen op de dag zelf
startten in alle vroegte met het aanleggen van de kookputten voor de bakar
batu. En het pijlen van vier varkens. De theorie is eenvoudig: je neemt een
boog en een pijl van scherp bamboe en je knalt de pijl recht in het hart van
het beest. Als je ’t goed doet, heeft het dier zelfs geen tijd meer om te
gillen, wat wel zo aangenaam is. Het eerste varken ging volgens het boekje,
maar bij de tweede bleek de praktijk iets weerbarstiger. Na een pijl of vier
was het beest nog steeds niet dood. Om het proces te versnellen gingen er twee
studenten op het varken staan, terwijl een derde met de pijl flink richting het
hart porde. Dat ging zo een kwartiertje door, maar het beest wilde maar niet
dood. Uiteindelijk hebben ze hem maar met z’n kop in een vuurtje gelegd en toen
was het zo gepiept. De studenten hadden daarna flink haast: de krulstaart van
het dier was nog niet tot rust gekomen of het varken was al half gevild.
Het officiële programma begon
rond een uur of half tien. Uiteraard waren ouders aanwezig, genodigden, een
koor, docenten, bestuur en een vertegenwoordiging uit de politiek, kerkleiders,
de politie en het leger. Als spreekstalmeester werd een dame van de lokale
radio ingezet om het programma aan elkaar te praten. Het verliep heel officieel
allemaal, inclusief klappen met hamers, vlaggen en toga’s. Behalve de
uitreiking van de diploma’s waren er toespraken vanuit het bestuur van YKW, de
overheid en het hoofd van de kerkleiders in Wamena en werd er gezongen.
Behoorlijk indrukwekkend allemaal, vooral omdat het toch heel bijzonder is wat
hier in een aantal jaar tot stand is gekomen. De verschillende sprekers
benadrukten de noodzaak van goede leerkrachten op de scholen in de binnenlanden
en riepen studenten op hun verantwoordelijkheid te nemen. En niet hun diploma
te gebruiken om alleen voor zichzelf te kiezen door bijvoorbeeld een baan bij
de overheid te zoeken, de kortste weg naar het grote geld zonder te hoeven
werken.
Om een uur of twaalf was het
officiële programma afgelopen. Buiten zaten de families van de studenten te
wachten die niet naar binnen konden. Ondertussen waren de varkens klaar en
konden de kookputten worden opengemaakt. Voor de meeste Papua’s het hoogtepunt
van de dag. Met vier varkens, honderdvijftig kippen, ubi’s (zoete aardappelen) en
groenten was er eten in overvloed, want als er te weinig is zou dat een schande
voor de school en studenten zijn. Zoals gebruikelijk werd daarom eerst de buik
gevuld en daarna de plastic tas die de meeste mensen mee hadden genomen. Waarna
de meesten naar huis teruggingen. En sommigen op weg naar de volgende bakar
batu in de kampung om het feest nog eens dunnetjes over te doen.
